Historia Ani, czyli piekło stalkingu cz.2

Nie myślcie jednak, że zaufałam obcemu człowieku bez mrugnięcia okiem, co to to nie! Zabezpieczyłam się przed ewentualnym oszustwem już na samym początku znajomości – sądziłam nawet, że całkiem nieźle, niestety bardzo mocno się pomyliłam. Za gwarancję szczerości pana detektywa uznałam fakt, że przesłał mi sporo swoich zdjęć, fotki swojego mieszkania, samochodu wraz z numerami rejestracyjnymi, a także dwie swoje plakietki służbowe – z numerem licencji ochroniarskiej, zdjęciem, imieniem i nazwiskiem oraz nazwą firmy w której pracuje.

W tamtym momencie byłam już pewna, że czas to kończyć. Poinformowałam Pawła, że nie chcę kontynuować naszej relacji – wytłumaczyłam mu, że nie wzbudza mojego zaufania, że uważam go za osobę zbyt natarczywą, że przeraża mnie stopień jego zaangażowania i nachalności. Była to decyzja ostateczna. Nie chciał jednak przyjąć tego do wiadomości, do ostatniej chwili w sposób płaczliwy i histeryczny starał się mnie przekonać, że popełniam błąd. Wtedy już wiedziałam, że mam do czynienia z osobą niezrównoważoną psychicznie – nie mogąc znieść odrzucenia ten człowiek zaczął mnie obrażać! Musiałam to ukrócić, więc go po prostu zablokowałam, zarówno w telefonie jak i w internecie.

Przez kilka dni, tygodni – trudno mi powiedzieć ile czasu minęło – panował spokój. Pierwszym sygnałem, że mam poważne kłopoty była kartka świąteczna którą otrzymałam pocztą polską – jedyne co było na niej napisane to „Wesołych świąt życzy Paweł”. Po moim karku przeszedł zimny dreszcz, zdałam sobie sprawę że to nie jest dobry znak. Mimo to zignorowałam ten dziwny list i nikomu o nim nie powiedziałam. Wtedy jeszcze nie miałam pojęcia, że to dopiero początek piekła jakie zgotuje mi stalker Paweł.

Czas kiedy byłam intensywnie atakowana pamiętam jak przez mgłę. Zapomniałam o wszystkim co czułam i myślałam dotychczas, wszystko poszło w odstawkę – zostało tylko ono: ogromne poczucie zagrożenia, niewypowiedziany strach. Wiecie co było najbardziej przerażające? Że agresor był nieuchwytny, nienamierzalny, nie było wiadomo z której strony i w jaki sposób uderzy. Ponoć panika motywuje do walki, jednak w moim przypadku chyba tak nie było.

Ciosy zaczęły na mnie spadać jak gromy. Moje konto na Facebooku było co najmniej raz atakowane przez hakerów – straciłam do niego dostęp na kilka godzin i po dziś dzień nie wiem czy ten atak był skuteczny. Musiałam ukryć wszystko co publiczne na swoim profilu – bo wpisywał się tam stalker spod fałszywych kont. Wielokrotnie, tygodniami, otrzymywałam wiadomości z groźbami, wyzwiskami, obrzydliwym i podłymi rzeczami na mój temat. Grożono także mojej najbliższej rodzinie. Jako ultimatum postawiono mi odejście z internetu na zawsze. Moje zdjęcia i dane osobowe – wraz z adresem zamieszkania – były umieszczane na portalach erotycznych, przez co na mój numer dzwoniło i pisało dziesiątki osób. Stalker wrzucał gdzie się da informacje na temat mojego miejsca pracy, opisywał mnie jako osobę chorą psychicznie, robił wszystko by zniszczyć moje dobre imię.

Stalker podszywał się też pode mnie na streamach Radio Samiec oraz na forum „BraciaSamcy”. Prześladowca i jego pomocnicy przez wiele dni uskuteczniali swoją podstępną praktykę – obrali sobie za cel zrobienie ze mnie osoby niezrównoważonej i nienormalnej w oczach Marka oraz całej skupionej wokół niego społeczności. Paweł za wszelką cenę chciał sprawić, bym odeszła z forum i przestała się udzielać na kanale. On i jego poplecznicy wprowadzali chaos i to naprawdę skutecznie.

Mój stan zaczął się pogarszać – zaczęłam wpadać w panikę, czułam się coraz bardziej osaczona, w moim życiu na dobre zapanował lęk. Postanowiłam, że muszę opowiedzieć o wszystkim Markowi. Dzięki niemu znalazłam w sobie siły by działać – to on uświadomił mi, że zgłoszenie sprawy na policję jest nie tylko wskazane, a wręcz niezbędne. Że mam szansę by wygrać z prześladowcami – że warto walczyć i się nie poddawać. Dzięki niemu zrozumiałam, że nie mogę dać się zastraszyć. Fakt, że stanął publicznie w mojej obronie właściwie uratował mi życie – bo przestawałam już wierzyć w jego sens, bycie prześladowaną było dla mnie zbyt dużym obciążeniem do uniesienia w pojedynkę.

To jednak był dopiero początek działań stalkera – widocznie nękanie tylko mnie to było dla niego zbyt mało, najwyraźniej żądza krzywdzenia i niszczenia innych jest w Pawle wyjątkowo paląca. Zaczął się atak na Marka, jego portale, wszystko co stworzył, a co gorsza – na najbliższe mu osoby. Do strachu o bezpieczeństwo moje i mojej rodziny dołączyły wyrzuty sumienia, że sprowadziłam na niewinnych ludzi nieszczęście w postaci niezrównoważonego psychicznie bandyty internetowego.

Z przerażeniem czytałam treści obelżywych wiadomości które otrzymywał Marek, od razu wiedziałam że ich autorem jest ta sama osoba, która prześladuje mnie – detektyw Paweł G. Dowodem na to że oprawca jest ten sam można też łatwo uznać fakt, iż wszystko zbiegło się w czasie, moje dane zostały „sprzedane” hejterom Marka, moje nazwisko zaczęło pojawiać się na oczerniających go portalach, zostałam przedstawiona jako „bojowniczka”, która przepuszcza szturm na jego prześladowców. To nie mógł być przypadek ani zbieg okoliczności.

Ten pozbawiony honoru i ludzkiej godności osobnik posunął się nawet do tego, by dręczyć przyjaciółkę Marka – ciężko chorą, zasłużoną dla społeczeństwa lekarkę o dwóch specjalnościach, osobę dobrą i niewinną, kompletnie niezwiązaną z całą sprawą. Nie tylko wysyła na nią donosy do wszystkich możliwych służb oraz do izby lekarskiej – wielokrotnie groził jej też w wiadomościach do Marka, tak samo jak groził jego rodzicom. Nie mogę pojąć jak można być zdolnym do takich czynów, to jest po prostu nieludzkie postępowanie.

Kiedy sądziłam już, że nic gorszego nie może się wydarzyć, okazało się że Paweł był pod miejscem zamieszkania Marka i jego przyjaciółki. Śledził ich, obserwował i robił zdjęcia, które później mu wysłał wraz z kolejnymi groźbami. Zdjęcia te były publicznie dostępne u hejterów Marka, którzy je w obelżywy sposób komentowali.

Czułam jakby coś ciężkiego spadło mi na głowę. Zdałam sobie wtedy sprawę, że zagrożenie jest realne, że moje życie może być zagrożone. Wiedziałam już że nie mogę czuć się bezpieczna pod adresem który zna Paweł. Od tej pory muszę uważać na każdy krok, boję się pokazywać w miejscu znanym przez prześladowcę, bo może się tam pojawić. Bezustannie martwię się o swoją rodzinę – bo przecież nigdy nie można być pewnym, co przyjdzie do głowy stalkerowi, nie wiadomo do czego posunie się ktoś popychany nienawiścią, żądzą zemsty, a może nawet chorobą psychiczną.

To jednak wciąż nie był koniec wydarzeń. Kolejnym przebiegłym planem stalkera Pawła było narobienie mi kłopotów z prawem, zresztą w swoich wiadomościach wprost napisał, że pragnie bym została kozłem ofiarnym w całej sytuacji, została ukarana, a najlepiej wsadzona za kratki. Założył bloga, na którym umieścił tekst podpisany moim imieniem i nazwiskiem, były tam groźby karalne wobec mężczyzny którego nie znam, niejakiego Sławomira K. Podszywający się pode mnie stalker sugerował tam, że jest to hejter Marka, a ja rzekomo chcę mu w jakiś sposób zaszkodzić. Mężczyzna ten, Sławek K., napisał do mnie wiadomość na Facebooku, w której zapytał czy odpowiadam za groźby wobec niego. Poinformowałam go, że nie mam z tym wszystkim nic wspólnego, że jestem ofiarą kradzieży tożsamości oraz prześladowania. Mimo to ten pan umieścił na swoim prywatnym profilu na Facebooku krzywdzącą i obraźliwą informację, jakobym dopuściła się czynów karalnych wobec niego. Najwyraźniej uznał za stosowne oczernianie niewinnej osoby – jak dla mnie to niepojęte i niezrozumiałe. Jeśli bym publicznie znieważała Sławomira K., nigdy bym przecież nie podała swoich pełnych danych! Myślę że Sławomir K. o tym doskonale wiedział. Nie rozumiem dlaczego tak się zachował wobec mnie, pisząc o mnie z nazwiska na swoim profilu facebook.

Oprócz tego na blogu założonego przez stalkera zostały opublikowane moje zdjęcia, nazwisko, telefon, adres, a także pełen zestaw informacji na temat mojego życia prywatnego – oczywiście zmanipulowanych i zniekształconych lub też w całości zmyślonych. Adres tego bloga, a także wiele innych obraźliwych treści były i nadal są promowane przez hejterów Marka na ich stronach, głównie na blogu „Kannister”. Pojawiło się tam kilka publikacji poświęconych w całości mnie, najświeższa z nich ukazała się całkiem niedawno. Moje nazwisko jest wciąż poniewierane przez grupę nieznanych mi osób, są tam powtarzane kłamliwe, obraźliwe i krzywdzące informacje na mój temat. W związku z tym czekają mnie kolejne, długie godziny spędzone na komisariacie policji.

Paweł zachował się jak najgorszy bandzior, w sposób podstępny i okrutny – nie mam pojęcia dlaczego to zrobił. Zaplanował to od początku? Czy robił to już wcześniej z innymi osobami? Zdobył moje zaufanie, by poznać moje słabe punkty. Doskonale zdawał sobie sprawę że jestem osobą dosyć nieśmiałą i skrytą, że nie lubię konfrontacji, że z reguły trzymam się z boku. Że można mnie zaatakować, bo prawdopodobnie nie będę miała siły się bronić. Zdradził moje miejsce zamieszkania, numer telefonu, groził mojej rodzinie, podawał bardzo osobiste i bolesne fakty z mojego życia – najgorsze jest to, że wszystko przeinaczał na moją niekorzyść, zatajał istotne fakty albo je zmieniał, by postawić mnie w jak najgorszym świetle.

Miałam wrażenie, że zostałam zapędzona w ślepy zaułek z którego nie ma wyjścia. Oprócz paraliżującego lęku i dławiącego przerażenia był we mnie ogromny wstyd za to, że dałam się podejść jak dziecko – że sama dałam stalkerowi narzędzia do nękania mnie. Musiałam powiadomić rodzinę, pójść na policję – zaczęło się gorączkowe zabezpieczanie kont, trzeba było podjąć też wiele innych środków ostrożności. Ponadto musiałam zgłosić się do psychologa i psychiatry ze względu na ciągłe poczucie zagrożenia i nawrót depresji. Mam lęki, cierpię na bezsenność, stałam się wycofana, przestałam ufać ludziom. Pojawiły się problemy z brakiem motywacji, nie opuszcza mnie poczucia bycia głupią i lekkomyślną. Mam do siebie żal za to, że dałam się oszukać, przez co skazałam siebie, a także wiele niewinnych osób na cierpienie i prześladowanie. Straciłam zaufanie do swoich osądów. Miałam plany na życie, marzenia, jednak teraz wydają mi się one odległe i niedostępne.

Mimo wszystko liczę na to, że uda mi się wyjść z tego stanu – cały czas nad tym pracuje, małymi krokami idę do przodu. Pokładam ogromną nadzieję w tym, że mój prześladowca stanie przed obliczem sprawiedliwości i otrzyma właściwą karę za swoje czyny.

Chciałabym wam – słuchaczom i widzom Radia Samiec – gorąco podziękować za słowa wsparcia. Przeczytałam każdy komentarz skierowany do mnie, zastrzyk pozytywnej energii od was dodał mi otuchy w tych trudnych chwilach.

Przede wszystkim jednak pragnę gorąco podziękować Markowi za okazane wsparcie, nieocenioną pomoc i porady, a także za nadzieję na pozytywne rozwiązanie tej sprawy.

Autor: Ania J.

Źródło zdjęć: pixabay